တစ္ကုိယ္ေရစာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ
ကုိယ္႔အလြမ္းနဲ႔ ကုိယ္ မွဳိင္းအုံ႕ေနခဲ႔
ငါကုိယ္တုိင္ေမ႔ေနတဲ႔ သတိရျခင္းမ်ဳိးနဲ႔
ၿပိဳေတာ႕မယ့္ စိတ္က
အိမ္အျပင္က မုိးထက္ ေစြတယ္
ျပန္ေတြးတုိင္း
လ်ပ္စီးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ရင္
သူ႔မ်က္ေတာင္ တခတ္ခတ္ကုိ ျမင္တယ္
မုိးႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ပစ္ရင္
သူ႔ရယ္သံ တခစ္ခစ္ကုိ ၾကားတယ္
ဘယ္လုိလဲ
ျပတင္းတံခါးေတြကို အျမန္ပိတ္ေပးထားပါ
အျပင္မွာ တိတ္ၿပီးေနတာေတာင္
ငါနဲ႕ ငါ႔အခန္းေလးထဲ
တစ္ကုိယ္စာ ရြာ ရြာေနတဲ႔ မုိးကုိေၾကာက္လုိ႔ ။ ။
မင္းနဒီခ
0 ဦးမွတ္ခ်က္ေရးထားသည္။:
Post a Comment